Επαναλαμβάνω την καθιερωμένη μου μεσημεριανή βόλτα στη βιβλιοθήκη, σε μια προσπάθεια να μάθω περισσότερα για αυτόν τον τρελό κόσμο. Προχωρώ προς το βάθος της αίθουσας, όπου ξέρω ότι είναι τα βιβλία που μιλούν για την Νημφαιά Ακαδημία.

Στον δρόμο μου πετυχαίνω το στρογγυλό τραπέζι που κάθισα την πρώτη μου μέρα εδώ, και ασυναίσθητα αφήνω ένα γελάκι.

Εκείνη όμως την στιγμή, δεν είμαι η μόνη που χαζογελάει. Κάπου στα δεξιά μου ακούω μια υπερβολικά γνώριμη -και σπαστική, θα έλεγα- φωνή. Αυτή της Εμερλάιν.

Πλησιάζω γεμάτη περιέργεια, και όπως φαντάστηκα η φωνή ανήκει όντως στην κοπέλα με τα ασημένια μαλλιά. Αλλά φυσικά, δεν είναι μόνη…

 Ο Στεφάν κάθεται σε μια από τις κόκκινες αναπαυτικές πολυθρόνες κρατώντας ένα βιβλίο με το όνομα «Τα άστρα της επικράτειας». Αυτή στέκεται από πίσω του και τον αγκαλιάζει. Πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι για την οικειότητα που έχουν μεταξύ τους σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Άραγε, πόσες φορές έχουν βρεθεί έτσι στα κρυφά; Μήπως τελικά είναι μαζί, όπως καυχιέται η Εμερλάιν;

Παρακολουθώ τον Στεφάν να γυρνάει και να την κοιτάει πονηρά. Τα χείλη τους απέχουν μια αναπνοή μακριά, κάνοντας το αίμα μέσα μου να βράζει. Μήπως θα έπρεπε να κάνω κάτι γι’ αυτό;

Το διαβολάκι στον ώμο μου συμφωνεί επίμονα, καθώς η κατάσταση ανάμεσα τους παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις.

Δίχως να απομακρύνει τα χείλη της από τα δικά του, η Εμερλάιν, κάνει τον γύρο της πολυθρόνας χαϊδεύοντας με το δάχτυλό της το στήθος του, για να σταματήσει ακριβώς μπροστά του. Αργά, σχεδόν σαγηνευτικά, παίρνει το βιβλίο από τα χέρια του και το ακουμπάει στο τραπεζάκι δίπλα τους.

Με εξωφρενική χάρη, ανεβαίνει πάνω του, περνώντας τα πόδια της αριστερά και δεξιά του. Η καρδιά μου χτυπά φρενιασμένα, καθώς την παρατηρώ να σκύβει προς το μέρος του και να ετοιμάζεται να τον φιλ-

«Γουάιτ τι κάνεις εκεί;»

Τινάζομαι και γυρνάω να αντικρίσω την τσιριχτή γυναικεία φωνή που με τρόμαξε. Ευθύς, αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για την βιβλιοθηκονόμο, ενώ ταυτόχρονα, από την ταραχή μου, το φωτιστικό που στολίζει το τραπεζάκι δίπλα από την πολυθρόνα του Στεφάν εκρήγνυται, προκαλώντας χάος.

Η κυρία Μαλένα αφήνει ένα επιφώνημα έκπληξης. «Τι έγινε εδώ;»

Κατά πάσα πιθανότητα η αντίδρασή της οφείλεται στο ότι είδε την Εμερλάιν να κάθεται στα πόδια του Στεφάν, και ακαριαία ένα σατανικό χαμόγελο χαράζει το πρόσωπο μου. Κάποιος θα έχει πρόβλημα...

«Είσαι σοβαρή δεσποινίς μου; Ανατίναξες το φωτιστικό; Το ξέρεις ότι θα μπορούσαμε να είχαμε καεί ζωντανοί;»

Ε… Τι; «Δεν είδατε…»

Γυρνάω προς το μέρος του Στεφάν και της Εμερλάιν, αλλά το μόνο που βλέπω είναι τα κομμάτια του φωτιστικού. Που πήγαν αυτοί οι δύο;

«Καταλαβαίνεις πιστεύω πως κερδίζεις μια ποινή» αποκρίνεται και κάνω να αντιδράσω. «Σους! Πήγαινε ζήτα από την καθαρίστρια της Ακαδημίας τα απαραίτητα για να μαζέψεις τον χαμό, και ύστερα θα σκεφτώ αν θα αναφέρω το συμβάν στον διευθυντή».

«Εγώ-»

«Σιωπή! Εξαφανίσου γρήγορα».